นิทานสอนใจ เรื่อง ” ต้นไม้แก่กับเมฆก้อนน้อย “

ต้นไม้แก่…ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า…
“น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ”

วันต่อมา เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม
“มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้…”
เมฆน้อยจึงเดินทาง และพยายามสะสมฝน

เพื่อที่จะให้มันมากพอ พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
และเมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา
แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว

เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่า ทำไม…”ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ”
พอดีมีชายหนุ่มผ่านนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้าแล้ว บอกเมฆน้อยไปว่า..

” การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารักนั้น
มันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอก
จงให้เท่าที่มี..ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจแล้ว

ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขนะ
อย่าไปรอให้รวย ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
อย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก
เพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา “

แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป
เขาฝากบอกเธอไว้ว่า ถ้าเห็นเธอผ่านมา
ให้บอกเธอว่า “เขารักเธอ”

เมฆน้อยได้แต่..เสียใจ จนหลั่งน้ำตาออกมาเป็นฝนอย่างไม่ขาดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไป ตลอดกาล

เพราะการทำในสิ่งที่อยากจะทำ….
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้นแค่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียด เพื่มขึ้น
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง

เรามียาใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่กว่าเมื่อก่อน
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า
แค่การข้ามถนน ไปทักทายเพื่อนบ้านมันยากเย็นนัก
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพ แย่ ลงทุกวันนี้

ฉะนั้น จากนี้ไปขอให้พวกเรา
อย่าเก็บของดีๆ ไว้ โดยที่อ้างว่า เพื่อใช้ในโอกาสพิเศษ
เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่ คือ โอกาสที่พิเศษสุดแล้ว
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากๆ กินอาหารให้อร่อย ไปที่ที่อย ากจะไป ชีวิตคือ โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงการอยู่ให้รอด
จงพูดกับคนที่เรารัก ทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นขนาดไหน จะทำอะไรก็รีบทำ สิ่งไหนที่ทำให้มีความสุข ก็อย่าได้ผลัดวัน
เพราะ ทุกวันทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่อาจรู้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงและเวลาไหน